Roadtrip to Chicagooo

7 oktober 2019 - Chicago, Illinois, Verenigde Staten

Daar gaan we dan, daar gaan we dan, maak je borst maar nat we komen eraan. Nadat we al onze spullen hadden ingeladen vertrokken we dan eindelijk met de auto naar Chicago. Vol verwachting keken we uit naar de roadtrip en het landschap waarin we ons zouden gaan begeven tijdens deze tien uur lang durende roadtrip. Helaas, tot onze grote spijt, veranderde het landschap niet veel. We zagen vooral heel veel cornfield, wat opzich ook niet gek is aangezien Iowa ook wel 'The state with fields of opportunities' wordt genoemd. Nou fields waren er zeker. Je moet je natuurlijk wel vermaken tijdens zo'n roadtrip dus Hanneke heeft haar huisgenootje even kennis laten maken met de muziek die Nederland rijk is. En eenmaal over de Mississippi river zagen we ineens weer bomen en werden we getrakteerd op een prachtige zonsondergang. 

Eenmaal aangekomen in het hostel waar we letterlijk alles groen en blauw zagen, hebben we de Koreaanse meiden opgezocht met wie we Chicago hebben bezocht. We hebben nog eenmaal het programma met elkaar doorgenomen en een tijd afgesproken en zijn daarna lekker ons bed ingedoken.

Groen, blauw hostelWrigley Hostel

De volgende dag zijn we met een kleine vertraging op de metro gestapt en onze eerste stop was het Art instituut in Chicago. Toen we het metrostation uitkwamen werden Eefke en ik (Hanneke) overweldigd door al de gebouwen. Het is bizar dat hoe die dingen zijn gemaakt. Na wat gepuzzel met Google maps kwamen we aan bij het Art Instituut. Ontzettend bijzonder vind ik het om te zien dat mensen zo toegewijd zijn aan kunst. Ik (Hanneke) weet werkelijk waar niet waar ik moet kijken en wat er allemaal bijzonder is aan een bepaald schilderij. Bij elk schilderij is het enige wat ik me bedenk: Dit had ik ook kunnen maken, maar mijn kunstwerken willen ze niet kopen voor miljoenen euro's, dollars of whatever. 

Duurzame kunst art instituutSkyline vanuit art instituutChicago

Na een lange tijd in het Art instituut rondgedwaald te hebben, hadden we natuurlijk trek in iets lekkers. We hadden gehoord dat als je in Chicago bent, je natuurlijk the deepdish pizza moet hebben gehad. Dus wij op zoek naar pizzeria Giordanos. Eenmaal daar aangekomen bleek dat er een wachttijd was en je van tevoren al moest bestellen. Wij bedachten dat een thin crust pizza een deepdish pizza met een dunne korst zou zijn, en dus bestelden we dat. Ineens werden we binnen gelaten en hoefden we niet lang te wachten voordat de pizza kwam. Alleen bleek tot onze grote teleurstelling dat de thincrust pizza, een normale pizza was en dus niet de deepdish pizza. En dus bestelden we alsnog de deepdish pizza, want ja, we gingen natuurlijk wel voor de complete Chicago expierence! Na een tijdje gewacht te hebben kwam daar dan eindelijk de deepdish pizza. Gelukkig hadden we een small besteld, want echt, aan één stukje had je echt wel genoeg. Nadat ons buikje heerlijk vol zat was de tijd inmiddels omgevlogen en besloten we in plaats van naar de Cloud Gate te gaan, ons eerst naar de Willis Tower te begeven zodat we nog een mooi uitzicht hadden voordat de zon onder zou gaan. 

Deepdish pizza

Na weer wat gepuzzel met Google Maps hadden we de Willistower snel gevonden. Ik (Hanneke) wist nog niet zo goed wat ik van die grote hoogte moest denken. Ik bedacht mezelf wel tig keer dat ik ook een prima persoon ben als ik niet in het glazen hokje durf te staan. Maar ergens knaagde het toch een beetje. Gelukkig hoefde ik er niet ontzettend lang over na te denken want er was gewoon geen rij. Dat viel allemaal ontzettend mee en na opgepropt in de lift naar een filmpje te kijken over alle gebouwen die lager zijn dan de Willistower kwamen we op verdieping 103. En men, wat een uitzicht zeg!! Je keek over Lake Michigan, en alle andere gebouwen. En toen brak toch echt het moment van het glazen hokje aan. Eerst een rij van een een half uur en toen zonder het te bedenken ben ik het glas maar gewoon opgestapt. En gaan zitten voor die instawaardige foto. En toen stonden we daar in het hokje. En uitgebreid de tijd nemen om een goede foto te maken was er niet bij. Je had, om precies te zijn, een minuut de tijd om een foto te maken en als je variaties wilde doen in je poses dan moest dat ontzettend snel. Ik (Eefke) had daardoor niet eens de tijd om echt stil te staan bij het feit dat je op 412 meter hoog in een glazen hokje stond. Totdat ik dus een sprong maakte om maar even variatie aan te brengen in de poses. Na een minuut was het weer voorbij en gingen we het uitzicht bekijken van andere plekken op de toren. De zon was inmiddels onder gegaan en dus begon de stad te shinen wat een nieuw prachtig uitzicht gaf. 

Willistower with friendsOn the glassStanding on glass willistower

Na de Willis Tower begaven we ons weer naar het hostel. We kozen er voor om er verder niet op uit te gaan maar lekker te chillen in het hostel. Daar was een pooltafel en al snel hadden we wat vrienden gemaakt vanuit verschillende delen van de wereld. Zo spraken we mensen uit Singapore, Turkije en Jordanie. Het was wel leuk om te ontdekken dat ook al kwamen we van verschillende kanten van de wereld, we waren het allemaal over eens dat het metrieke stelsel van Amerika nergens op sloeg. 

De volgende ochtend zouden we gaan ontbijten in een Koreaans restaurant waar de Koreaanse meiden al eerder hadden gegeten. Ik (Eefke) had geen idee wat ik mij moest voorstellen bij een Koreaans ontbijt en was ook zeer verrast toen het bleek dat we warm, spicy Koreaans eten voor onze neus kregen. En bij Koreaans eten hoort natuurlijk ook eten met stokjes en dus was de les 'eten met stokjes 01' begonnen. En spicy is het zeker. Toen ik (Hanneke) zag dat de Koreaanse meiden jasjes uitgingen doen en aan kraagjes gingen zitten wist ik niet meer wat ik moest verwachten van al het spicy eten. Maar ik heb lekker meegezweet, want het spicy eten was ontzettend lekker. Ik heb alleen nog steeds kramp in mn vingers van het eten met Chopsticks. Ik heb eerlijk gezegd niks normaal met die twee stokjes naar binnen kunnen krijgen. Men wat een uitdaging is dat zeg!

Korean food with chopsticks

En toen kwam dan eindelijk het moment van de waarheid...... de Bean!! Hij stond in mijn (Hanneke) vwo tijdperk op de voorkant van mijn kunstgeschiedenis boek (je zou denken dat ik mij dus beter kon vermaken in het art instituut) en nu kon ik hem dan eindelijk in het echt bewonderen. Maar zoals altijd in het leven van de normale mens, is mijn leven niet als de pinterest foto's die je ziet. Mooie foto's met één persoon bij de Bean is in mijn leven een foto met 500 mensen  bij de bean. Toch was het een hele ervaring. Bij de Bean kwam dan wel een eind aan onze reis met onze Koreaanse vriendinnen. Zij namen 's avonds weer het vliegtuig en Eefke en ik (Hanneke) mochten gelukkig nog wat langer blijven en dus maakten we nog wat leuke, originele kiekjes en gingen we natuurlijk ook even onder de Bean door. Het was al met al een hele ervaring en ik (Eefke) ben blij dat ik dit samen mocht beleven met een hoop toeristen. Het taggen van alle mensen in de foto's die we hebben gemaakt, gaat nog een hele uitdaging worden als we ze op social media plaatsen.

Hugging myselfEef by the beanExpiriment by the beanThe cloudwalk (bean)

Nadat we afscheid hadden genomen van de Bean liepen we het centrum in op zoek naar de hipsterbuurt. Ook wel Wicker Park genoemd. In dit gebied waren ontzettend veel vintage kledingwinkels en thriftshops die we natuurlijk uitgebreid even bekeken hebben. In de lange straat met al deze winkels was ook een klein boekwinkeltje vol met boeken, en aangezien ik (Eefke) enorm houd van boeken en boekwinkels, moesten we daar ook even een kijkje nemen. Nadat we Wicker Park uitgebreid hadden bekeken, zowel de winkels als de stenen stoep aangezien ik met mijn onhandigheid natuurlijk ook even de stenen van dichtbij bekeek toen ik struikelde, wilden we nog even naar downtown gaan, maar helaas begon het te regenen. Maar aangezien ik nog niet t-shirt nummer drie had gescoord gingen we toch nog even downtown om even een shirt van Chicago te scoren. Ik spaar namelijk t-shirts van elke state waarin ik ben geweest en dus moest ik natuurlijk wel een shirt van Illinois hebben. 

Wicker parkEef in haar element in de bookstore

Op zondag gingen we naar Willow Creek Community Church in Chicago. Ik (Eefke) had al eerder van deze kerk gehoord tijdens mijn bijbelschool jaar en had een boek gelezen van degene die deze kerk had opgericht en dus leek het mij wel tof om deze kerk te bezoeken. Deze kerk heeft wel 8 locaties in de hele stad en wij bezochten één van deze locaties. Op internet leek het dat de kerk in een theater was, maar dit was niet het geval. Het was een kerk waarbij de band wel live was, maar de preek was online op een scherm. We hebben ook samen het avondmaal gevierd wat erg bijzonder was om te doen! Wat ook ontzettend leuk was aan deze kerk is dat het veel meer een afspiegeling is van de wereld. Er waren mensen met Afrikaanse roots, Aziatische roots, Westerse roots en roots uit het Midden-Oosten en dat allemaal in één kerk. Love it!!!

Willowcreek church

Na de dienst hebben we nog even afscheid genomen van de Bean en daarna zijn we na vier bijna ongelukken en twee big macs weer terug in Iowa. Staat van alle staten!!

Maak je reisblog advertentievrij
Ontdek de voordelen van Reislogger Plus.
reislogger.nl/upgrade

Foto’s

3 Reacties

  1. B.H de Groot:
    8 oktober 2019
    Weer met veel interesse gelezen.Prachtig verhaal en foto's. Nu al nieuwsgierig naar de volgende .Veel liefs van ons.

    O en O Spakenburg.
  2. Anna Marie:
    8 oktober 2019
    Stelletje lefgozers zijn jullie! Respect!!!
    Blijf vooral veel beleven dan blijf ik genieten! 😂
  3. Eline:
    9 oktober 2019
    Superleuk om weer te lezen!