Exhausted but excited!

Op dit moment is het in Nederland 23.00 uur en gaat iedereen naar bed. Wij doen graag met jullie mee, maar helaas is het hier nog maar 16.00 uur en moeten we wakker blijven om in het ritme te komen.

We zijn trouwens beland in een soort Limburg alleen dan met heel veel maïsvelden en boerderijen. Vanuit het vliegtuig leek het op een lappendeken, maar daar zie je vanaf de grond  niet zoveel van terug. We reden in een speciale Dordtbus met twee andere studenten en Mrs.Hentges naar de campus en onderweg zag je ontzettend veel voetballen op een stokje en we hebben geen idee wat het zou moeten voorstellen. Natuurlijk heeft het iets te maken met het boerenleven, want zo ongeveer alles is hier boerderij.

In de bus kregen we een oranje envelop (jaaa oranje!!!) met daarin de sleutel voor het appartement. Eefke wist al dat ze roommates had als ze daar aankwam en ik (Hanneke) had geen idee. Dus ik opende mijn deur en verwachtte een gezellig appartement met van alles en nog wat. Maar niets was minder waar. Ik probeer wel wat meer minimalistisch te leven, maar dit sloeg alles. Er stond een bank, met een hoge tafel en vier krukjes en een bed plus een bureau en dat was het. Geen borden, bestek, pannen of een voor tafel en vooral geen gezelligheid. De schrik sloeg mij om het hart en de eerste walmarttrip heb ik meteen bloemen gekocht om toch iets van kleur te brengen. Het is nu wachten op mijn Amerikaanse roommates die volgens mijn Indonesische buddy heel veel spullen meenemen zodat het minimalisme niet meer aan de orde is.

Zoals Hanneke al benoemde had ik (Eefke) inderdaad al roommates toen ik aankwam maar ze waren nog niet thuis toen ik er was. Wel was het leuk binnen komen want er stonden al wat meubels en ook de slaapkamer naast mij was al leuk ingericht. Mijn kamer daarentegen was nogal kaal maar na zaterdag zal daar ook wel verandering in komen want dan komen de laatste twee roommates. Mijn eerste ontmoeting met mijn roommates begon al lekker ongemakkelijk. Ik dacht dat ik het appartement even voor mij zelf had dus ik stond luidkeels te zingen onder de douche met muziek aan. Eenmaal aangekleed bleek dat een van mijn roommates keurig had zitten wachten in de woonkamer. Ik schrok me dood toen ik haar zag maar ze vond het geen probleem en was meteen heel vriendelijk en ze beantwoordde al mijn vragen en bood meteen aan om binnenkort naar Walmart om de spullen te gaan halen die ik nodig had.  Die avond zijn we meteen gegaan en ik werd er helemaal enthousiast van. Ik moest ook dingen hebben voor het ontbijt dus ik dacht, thuis eet ik brood met hagelslag, en aangezien dit een gebied is waar veel mensen een Nederlandse achtergrond hebben, hebben ze vast ook wel lekker brood met hagelslag. Dus ik op zoek naar de hagelslag en inderdaad, in een klein potje hadden ze wat hagelslag, maar dat was vooral bedoeld voor op taarten. Toch heb ik het meegenomen want ja, ik wilde me wel thuis voelen. Na onze trip naar de Walmart doken we dan eindelijk ons bed in. 

En toen begon het programma..... Niks geen vakantie meer, 8.00 uur aan het ontbijt en daarna volgt een dag vol met activiteiten en sociale aangelegenheden. 's avond om 20.00 uur ben je vrij en is het enige wat je nog kan doen is je bed induiken. 

Wat wel ontzettend leuk is, is dat we veel met internationale studenten doen. Dus we spreken mensen uit Zuid-Korea, China, Brazilië en Indonesië onder andere. Zo ben ik er al achter gekomen dat de studenten uit Indonesië best wel wat Nederlandse woorden kennen vanwege onze gezamenlijke geschiedenis. Daarnaast heb we ontdekt dat er tussen al die internationale studenten, ook veel studenten zitten die kinderen zijn van missionarissen en zo was er ook een jongen die Nederlands kon, wat erg hilarisch was. 

Daarnaast hebben we ook nog poffertjes gegeten die Matt bracht. Hij is vier maanden in Zwolle geweest om aan de Viaa te studeren en hij is nu afgestudeerd en woont in Orange City. En ja de naam zegt het al er zijn veel Nederlandse invloeden daar en zo ook poffertjes. Het is sowieso een plekje waar wij graag nog een keer naar toe willen en ik (Hanneke) doe dan natuurlijk mijn oranje schoenen en mijn oranje jas aan om in stijl een bezoek te brengen.