Hospitality, Friesland, Gymnastics en Swingdance

Afgelopen dagen waren voor ons weer aardig druk, maar tussen de bedrijven door hebben we weer tijd om een blog te schrijven. 

Eefke en ik (Hanneke) zijn zaterdagochtend meegenomen door Sara en Sarah voor een bezoekje aan Orange City. Eefke en ik hebben elkaar af en toe met verbazing aangekeken, want het is net alsof je Nederland euhmm Friesland binnenrijdt, alleen dan 70 jaar terug in de tijd. Alle Woudstra's en Jansma's hebben zich verenigd en schattige slagerijen en bakkertjes geheel in Nederlandse stijl hebben zich ontpopt in dit deel van Amerika. Je ziet er Nederlandse woorden als poffertjes of broodjeswinkel en het is echt geweldig. Ook heb je er een parkje compleet met een miniatuurgrachtje, windmolentje, bruggetje en alle vlaggen van de provincies. Een en al herkenning dus voor ons. Uiteindelijk hebben we geluncht in een Mexicaans tentje terug in Sioux Center. Van tevoren had ik niet verwacht dat onze reis zo intercultureel zou worden.

Op zaterdagochtend had ik (Mirthe) een gesprek bij Rise gymnastics. Dit is de turnvereniging die hier in Sioux Center zit. Hier ben ik op de fiets heen gegaan, wat al een hele prestatie op zich was. De wegen hier zijn namelijk niet wat we gewend zijn in Nederland. Ook stond op google maps dat het maar 10 minuten fietsen was, nu was dit niet minder waar, maar onderweg passeerde ik een grote fabriek en moest ik een spoorovergang over, waarvan ik zeker was dat het niet super veilig was. Het regende ook nog eens, wat het plaatje natuurlijk helemaal compleet maakt. Ook zijn ze niet gewend dat je met de fiets komt, want toen na mij een vrouw binnen kwam vroeg ze heel verbaasd wie er zo gek was om op de fiets te komen. Eenmaal aangekomen zag ik meteen al dat het allemaal nog vrij nieuw was. Tijdens het gesprek met Dan (de coach) kwam ik er dan ook achter dat de turnhal nog maar 3 jaar bestond en dat ze eerst op Dordt campus zaten, maar vanwege de ruimte zijn verhuist. Dan was erg enthousiast en ik werd gelijk uitgenodigd om ’s middag s van 1 tot 4 met de andere meiden mee te trainen. Zij hebben ongeveer hetzelfde niveau als mij, ze zijn alleen wel een heel stuk jonger (de oudste is 15 jaar). Natuurlijk leek mij het hartstikke leuk om mee te trainen en  heb ik die middag gelijk 3 uur meegetraind. Achteraf was dat niet het beste idee, aangezien ik zondag bijna mijn bed niet uit kon komen van de spierpijn. De training zelf was erg leuk. Ze gebruiken hier andere technieken en ook andere stationnetjes. Hierdoor was het af en toe wel wat wennen. Ook de specifieke turnwoorden kende ik niet allemaal, dus het was vaak kijken wat de andere meiden deden en het dan maar gewoon zo goed mogelijk proberen na te doen.

Zondag was voor ons een ontzettend sociale rustdag. Eefke en ik (Hanneke) werden door Anna en Christina (SPICE studenten die vorig jaar een paar maanden in Nederland waren)meegenomen naar de kerk in Orange City waar de oom van Christina pastor is. Mirthe voelde zich niet zo lekker en is thuis gebleven. Na de dienst hebben we dus bij de familie van Christina gegeten en hebben we weer nieuwe spellen aangeleerd. Een spel had iets te maken met maïs, maar kwam gewoon neer op een veredelde versie van pittenzakken gooien, maar hier is pittenzakken gooien dus erg populair.

Zondagavond hoefden wij ook niet te koken. We waren namelijk ook uitgenodigd om bij de familie Van Soelen te eten. Timothy is de professor die onze stage regelt en zijn vrouw werkt in de bieb op onze stageschool. Van hun mogen we ook fietsen lenen en zelfs een auto als we ergens heen willen. Het was ontzettend gezellig en ze willen ons ook graag nog een keer meenemen naar Sioux Falls om ons een watervallen te laten zien. Onder het motto eerst zien dan geloven hebben we hier enthousiast op geantwoord, maar aangezien het hier 99% maïsveld is kan ik bijna niet geloven dat hier ergens watervallen moeten zijn.

Ik (Eefke) moest zondagmiddag op tijd weer terug zijn in mijn appartement, want we zouden een fotoshoot houden met onze huisgenoten. Het schijnt dat dat hier een heel ding is, dat als je voor het eerst in een appartement gaat wonen met huisgenoten en je zelf je eigen eten moet maken enz, dat je dan een fotoshoot houdt. Ik had geen idee hoe dat zou gaan en hoe professioneel het zou zijn, maar ze wilden allemaal speciale kleren aan en naar een speciale plek. Het zusje van één van mijn huisgenootjes werd ingevlogen om foto’s te maken en samen liepen we naar de prairie, een soort park achter de campus. Onderweg kwamen we een andere groep meiden tegen die ook in bijzondere kleding een fotoshoot deden. Ik moest er eigenlijk wel om lachen dat dit zo’n ding is hier, maar ben toch wel blij met de foto’s want nu heb ik een mooi aandenken aan de tijd met mijn huisgenootjes.

En toen begon dinsdagmiddag onze stage. Wat onwennig op een tour de France fiets de weg vinden naar je stageschool in een gebied waarin niemand fietst is een uitdaging. Helemaal als je band ook nog eens megazacht is en je weet dat je deze fiets leent. Op de terugweg was iedereen dan ook getuige van een fietsoppompworkout aan de kant van de weg. Maar we zijn er zonder kleerscheuren aangekomen en op de eerste dag hebben we vooral mogen observeren. 

's Avonds hebben Eefke en ik (Hanneke) gegeten bij Sara en Sarah met wie we zaterdag naar Orange City zijn geweest. We hebben sweet corn gegeten waarbij de helft van de corn tussen je tanden blijft hangen wat heel charmant is. Daarnaast hebben we emparada's (geen idee of het echt zo heet, maar volgens mij komt het in de buurt) dit is een soort pannenkoek/oliebol die veel in Venezuela wordt gegeten. 

Om alle calorieën die we hier eten enigszins te compenseren zijn we 's avonds naar Swingdance geweest. En dit was hilarisch. We weten de basicsteps en zijn wel 6x op een avond ten dans gevraagd. (Wat heel normaal is trouwens, want ze willen dat iedereen de basicsteps leert.) Dus elke keer als we naar het voorbeeld hadden gekeken vroegen ze of de leaders op wilden staan, maar dat had ik (Hanneke) niet helemaal goed begrepen, dus ik stond enthousiast op waarna ik meteen weer naar beneden werd getrokken door Eefke, want de vrouwen zijn degene die volgen. Nu is volgen is op Instagram makkelijk te doen, maar een vent volgen is toch wel wat lastiger als je wat feministische gedachtenspinsels hebt. De winkelwagenoefening die we aan het begin deden ging dan ook nog wel eens mis. (Ja de vrouwen waren het winkelwagentje......) Maar we hadden er ontzettend veel lol in en zijn van plan om volgende week weer te gaan.

En vandaag had ik (Eefke) een diner met President Eric Hoekstra en zijn vrouw. President Hoekstra is het hoofd van de school. We moesten allemaal netjes gekleed komen en mochten niet in jeans komen. Het is een traditie wat al 7 jaar gedaan wordt. Alle freshmen mogen op bezoek komen bij de president en zijn vrouw en ze eten samen. Op deze manier leren de president en zijn vrouw alle studenten kennen. We kregen luxe eten en aan het einde mochten we alles vragen wat we wilden. Eric Hoekstra en zijn vrouw en kinderen hebben een tijdje in Rotterdam gewoond dus ik stelde uiteraard de vraag of hij nog wat Nederlands kon en zowaar begon hij ineens in het Nederlands te reageren op de vraag. Wel wat hakkelend hier en daar maar ik had er wel respect voor. Want in 1993 verhuisde hij naar Amerika dus het was al weer even geleden dat hij echt Nederlands moest praten.